Een tijgermandje vol van moed

In dit mandje liggen Josje, Storm en Kayan.

Josje, ons dappere meisje, heeft een lijfje dat de littekens draagt van zware niesziekte. Soms kraakt haar adem een beetje, soms moet ze harder werken dan andere katten om zich comfortabel te voelen. Maar als ze slaapt, ligt ze met haar pootje over Storm heen, alsof ze zeggen wil: "Ik ben er hoor, je hoeft het niet alleen te doen."

Storm, ons gekke aapje, heeft een beschadigde rug. Maar Storm kon ineens iets waarvan niemand dacht dat het kon: netjes op de bak plassen met een blaas die het niet meer vanzelf doet. Storm keek, observeerde, oefende… en deed het gewoon. Want Storm geeft niet op. Storm leert. Storm leeft.

Kayan, de nieuweling, draagt het rugzakje dat het minst zichtbaar is: angst voor mensen. De wereld is voor hem groot, luid en soms best eng. Maar in het mandje, naast twee katten die precies begrijpen hoe het is om anders te zijn, durft hij te ontspannen. Josjes zachte gesnuffel, Storms ritmische adem... het zijn ankers voor hem. En langzaam, heel langzaam, gaat Kayan geloven dat veiligheid bestaat. Dat aanraking fijn kan zijn. Dat vertrouwen mag groeien.

Euthanasie?

Een absurde gedachte.

Deze katjes bewijzen elke dag dat leven niet gemeten wordt in perfectie, maar in wilskracht, veerkracht en gezelschap.

Gespecialiseerde zorg?

Ach, dat regelen ze grotendeels zelf, en we helpen hen daar waar ze dat nodig hebben.

Ze observeren elkaar, leren van elkaar, troosten elkaar. Ze zijn een mini-gemeenschap die elkaar optilt, letterlijk en figuurlijk.

En als je ze zo ziet liggen, in dat tijgermandje bij kato, knorrend en tegen elkaar aan gedraaid als een soepele puzzel… dan zie je geen rugzakjes.

Dan zie je alleen drie katten met lol voor tien, en een hart voor honderd.