Star
Star heeft nog wat tijd nodig en is nog niet te reserveren.
Ik ben Star. Ik weet niet precies wat er gebeurde die dag dat ze me vonden. Alles was koud. Mijn lijf was koud, de wereld was koud, zelfs mijn gedachten waren ver weg. Ik lag daar zomaar op een oprit, compleet apathisch, alsof ik in het niets was verdwenen. De mensen zeiden later dat ik waarschijnlijk vergiftigd was. Gelukkig heb ik er geen schade aan overgehouden. Maar ze hebben me daarom Star genoemd, omdat ik uit een donkere plek ben teruggekeerd en nu weer heel langzaam begin te schitteren.
Ik heb niet zoveel met mensen. Niet dat ik bang ben… ik vind verstoppen eigenlijk nergens voor nodig. Maar dichtbij komen? Dat hoeft van mij niet zo. Ik bekijk mensen liever van een afstandje, net alsof ik ze nog moet ontcijferen. Maar als er eten komt, dan kom ik braaf opdagen, want eten is de MAX. En op dat moment mag ik ook wel even geaaid worden. Heel even. Dan is het oké.
Gelukkig ben ik niet alleen. De andere kittens hier laten me dingen zien die ik nog moet leren. Spelen bijvoorbeeld. Ze vliegen achter speelgoed aan alsof dat het spannendste is dat er bestaat. Ik zit er dan vaak naar te kijken, een beetje verbaasd ook, alsof ik probeer te begrijpen waarom dat zo leuk is. Het is alsof ik nog moet ontdekken hoe je eigenlijk een kitten bent. Maar ik observeer goed. Ik let op. En langzaam maar zeker begint er iets in mij mee te bewegen. Heel soms doe ik een sprongetje mee, of tik ik tegen iets dat voorbij rolt. En dat voelt dan… heel even… licht.
Ik ben een beetje zoals Lotje, mijn beste vriendin, zeggen ze hier. Iets gereserveerd. Iets voorzichtig. Maar niet kwijt, niet bang, alleen zoekend. Zoekend naar vertrouwen, naar warmte, naar ruimte om mezelf te worden.
Ik ben Star. En heel langzaam, beetje bij beetje, leer ik weer te stralen.
Kan met katten ja
Kan met honden onbekend
Kan met jonge kinderen onbekend
Kan met oudere kinderen onbekend
Moet buiten nee
Moet binnen nee
Soort kat zelfstandig